Gasparo, posiadając wykształcenie handlowe i metalurgiczne, dokonywał pierwszych w Europie prób wytopów żelaza za pomocą węgla kamiennego. Kolejny z synów, Girolamo, znając sześć języków, był równie światłym człowiekiem. Na kartach historii zapisał się jako założyciel mennicy lwowskiej, dwukrotny burmistrz Krakowa, założyciel i redaktor pierwszego czasopisma polskiego „Merkuriusz Polski Ordynaryjny”. Był także posłem, dyplomatą, sekretarzem króla Jana Kazimierza Wazy i pisarzem Metryki Koronnej. W 1662 roku za specjalne zasługi dla Rzeczypospolitej Obojga Narodów otrzymał od króla indygenat oraz herb szlachecki. Co ciekawe, był właścicielem kamienicy nr 15 na krakowskim rynku, gdzie zarówno wtedy, jak i dziś znajdowała się restauracja Wierzynek. Od tamtej pory członkowie rodu skupieni byli głównie na pracy we własnych dobrach.
Na uwagę zasługuje też postać Jana Sylwestra Pinocci, karmelity bosego, który w latach 1779-1785 był Definitorem Generalnym Zakonu z siedzibą w Watykanie. Właśnie w tym czasie nazwisko uległo spolszczeniu na Pinocy, zachowując do dnia dzisiejszego niezmienioną formę. Kultywując rodowe tradycje, szczególna uwagę przykładamy do krzewienia kultury i tradycji. Nasze starania zostały uhonorowane tytułem CLEMENS PRO PUBLICO BONO AD’2007, który złożono na ręce Joachima Pinocy – spadkobiercy i kontynuatora tej pięknej historii.